برای موفقیت نباید از خطر کردن ترسید.قبول خطر به مفهوم قمار کردن احمقانه و رفتار بی مسئولیت نیست.گاهی مردم رفتار عجولانه و بی مسئولانه را باخطر کردن اشتباه می گیرند.چنین رفتارهایی پیامدهای بدی دارند و موجبات بدبختی هستند.

خطر کردن یک امر نسبی است .معنای خطر پذیری از نظر افراد مختلف متفاوت است واین تفاوت ناشی از تجارب و یادگیری های قبلی آن ها است.کوهنوردی چه برای یک کوهنورد ماهر و چه برای یک فرد مبتدی همیشه با خطر همراه است.ولی برای کوهنورد ماهر قبول این خطرات حالت مسئولانه دارد.خطر پذیری مسئولانه ریشه درشناخت،تربیت،بررسی دقیق،کفایت و شایستگی دارد که این ها به فرد،قدرت ابتکار عمل هنگام مواجهه با خطر را می دهند.شخصی که هیچ کاری نکند هیچ وقت اشتباه نمی کند،اما او باید بداند که بزرگترین اشتباه دست به کاری نزدن است.

ما فرصت های زیادی را به خاطر این دست و آن دست کردن از دست می دهیم و این کار برایمان عادت می شود.آنهایی که خطر می کنند با چشمانی باز قدم پیش می گذارند،ولی قمار بازها در تاریکی تیر رها می کنند.

روزی فردی از یک کشاورز پرسید که آیا او در این فصل،گندم کاشته است؟کشاورز پاسخ داد:((نه،ترسیدم باران نیاید))مرد پرسید:((آیا ذرت کاشته ای؟))کشاورز پاسخ داد:((نه،ترسیدم ذرت ها را آفت بزند))مرد پرسید:((پس چه چیزی کاشته ای؟))کشاورز گفت:((هیچ چیز،خیالم راحت است))